Uganda

Vervolg.
Die dag dat ik vorige keer mijn verhaal had geschreven waren er trouwens veel sprinkhanen, niet normaal. Het zag gewoon groen van de sprinkhanen. Deze mensen vinden sprinkhanen een lekker hapje dus overal stonden er afrikanen rond te springen om die sprinkhanen te vangen. Dat was een erg grappig gezicht.
Hier in Kampala heb je ook heeeele grote vogels van wel een meter lang. Die kwamen ook even kijken wat er te halen viel. Er waren er drie die echt net twee meter van waar ik stond voor me landden. Brrr. Ze deden hun bek open en die sprinkhanen vlogen er zo in.
Lekker hoor!
Die middag ging ik naar de jongens toe. Toen ik daar aankwam zag ik een blinde gehandicapte man zitten die op straat leeft. Hoe erg is dat?! Wat een hel moet dat zijn. Ik gaf hem een soort pannenkoek en een fles water. Hij was zo dankbaar. Hij dronk wat water en at een stuk van die chapati en de rest bewaarde hij in zijn jaszak want wie weet wanneer hij weer eten zou krijgen.
Ik had ook een keer een pak koekjes gegeven aan een andere zwerver en die ging voor me knielen uit dankbaarheid. Net zo lang tot ik de hoek om was. Dat hoeven ze voor mij echt niet te doen maar ik vind het wel erg lief.
Ik liep dus bij de straatkinderen naar binnen en ze waren weer armbandjes aan het maken. Ik kreeg er ook weer 1. Ik had er vorige keer al 1 gekregen met Tamara erop en nu kreeg ik er 1 met Bergstra haha. Echt schattig!
Ik had in NL allemaal dingetjes voor de kinderen gekocht maar die waren ook gestolen net als veel andere spullen. Het enige wat ze erin hadden laten zitten waren nep tattoo's. Ik had die die dag dus mee genomen maar ik wist niet zo goed of ze het wel leuk zouden vinden. Gelukkig vonden ze het superleuk en al snel stonden er ook heel wat buurtkinderen in het huisje omdat ze ook wilden. Het waren iets van 10 vellen vol met nep tattoo's maar ze waren zo op. Zelf oom Peter had er 1 uitgekozen die hij wilde hihi.
Rond 18.00 kwam Laura, dat is iemand die ook geregeld bij de jongens komt kijken. Nu konden we naar Breakdance les.
Ik had er zin in maar ik was even vergeten dat we ook weer een stuk met de Boda Boda moesten. Nu werden we weer bijna aangerenden door een voetganger met een grote houte kar. Pff die ritjes met de Boda Boda kosten me echt tien jaar van mijn leven. Ik ben altijd zo blij als ik weer veilig en levend aan kom.
Breakdancen was weer leuk en de jongens genoten ervan. Nu weer de terug weg.
We namen een andere route omdat daar minder verkeer zou zijn. Dit was helemaal een ramp! Het was een onverharde weg met gaten, hobbels, zand en het leek net alsof we door dorpjes gingen. Het was donker en erg mistig, je zag alleen maar schimmen van mensne dus ik had de angst om te vallen met de Boda Boda en ik had de angst dat ik zo van die Boda Boda afgetrokken zou worden want ik ben natuurlijk wel een Mzungu. Ik zag samen met Rachid op de Boda Boda (1 van de straatkindjes) ik zei: 'ik wil huilen'. Hij zei: 'Oh nee, niet huilen'. Zo lief!
We kwamen heelhuids aan na een lange enge tocht waarbij we twee keer weggeglipt waren. Wat was ik blij dat dit voor mij de laatste keer breakdance les was!
De volgende morgen was ik weer bij de baby's. Die ochtend ging ik naar het kantoor toe om het geld te betalen voor mijn verblijf. In de hal van het kantoortje zag ik vellen papier hangen over de kindjes die nieuw waren gekomen en ook de reden van hun verblijf. Ze waren bijna allemaal te vondeling gelegd. Ik ken ze nu natuurlijk allemaal en nu weet ik van een aantal de reden. Ze zijn allemaal zo schattig, je vraagt je dan echt af waarom die moeders dat in vredesnaam hebben gedaan?!
's Middags ging ik weer naar de jongens toe. Het regende natuurlijk weer. Het is altijd de hele dag droog tot ik 's middags naar de straatkinderen ga, dan begint het altijd spontaan te regenen. Ik kwam dus nat aan en 1 van de jongens, Kenny wreef over mijn arm. Ik vroeg wat hij aan het doen was en toen zei hij dat hij mij warm aan het wrijven was. Wat een schatjes zijn het toch!
Die middag zijn de jongens gaan voetballen en ben ik gaan kijken :p op een gegeven moment gingen ze soort van gymnastiek doen, daar wilde ik wel aan mee doen. We maakten koprollen, ratslagen en weet ik het allemaal nog meer. Dat was leuk!
's Avonds ging ik weer terug naar de guesthouse.
Die nacht heb ik een paar uur wakker gelegen omdat ik me niet lekker voelde en misselijk was. Die ochtend had ik helemaal overal last van en ik hadn ook spierpijn maar dat zal wel gekomen zijn door die dag ervoor.
Ik bedacht me maar dat ik een dagje thuis zou blijven maar om 10.00 uur 's ochtends verveelde ik me al en ik miste de baby's dus ik nam een asprintje in en ben toch maar gegaan. Het was leuk om toch weer bij de kindjes te zijn maar helaas moest ik om 12.30 uur de vaat doen van alle 50 kindjes die hadden gegeten en gedronken terwijl ik me zo ziek en slap voelde. Dat was even minder.
Die middag heb ik het weer even rustiger aan gedaan en ben ik naar een marktje geweest. Rond 17.00 uur kwam ik aan bij de jongens maar niemand was er en alles zat op slot. Ik belde oom Peter en hij vertelde dat ze in de kerk zaten dus ik ben naar de kerk gereden.
Die dag was er dus in de kerk een soort benefiet avond. Het was van 17.00 tot 22.00 uur en het ging over straatkinderen.
Het was echt super! Er waren bekende bandjes en 2 spreker die waren overgekomen uit Amerika. Het was een mooie avond met veel muziek en ook veel aandacht voor de straatkinderen. Ook lieten ze ook filmpje zien van de kinderen in de sloppenwijken. Kenny die naast me zat kon ze allemaal.
Er waren die avond ook heel wat straatkinderen aanwezig en op het einde bij het laatste lied mochten ze allemaal op het podium komen om te dansen. Wat was dat mooi! Ik heb zoveel respect voor die kinderen. Ze hebben zo'n ontzettend zwaar leven maar toch kunnen ze altijd nog lachen. Ongeloofelijk!
Ik vond het echt jammer dat ik mijn camera niet bij me had.
Toen het afgelopen was bleven we nog even en op een gegeven moment kwamen er allemaal van die straatkinderen naar me toe. Ik gaf ze allemaal een knuffel en kletsten wat met ze. Ook ging ik een beetje gek met ze doen, dansen, rondjes draaien en tikkertje met ze doen. Ze waren zo vies en de meeste hadden geen schoenen aan. Ik bedacht me wat ik ze zou kunnen geven maar ik had niks bij me. Mijn kleren kon ik niet uitdoen anders stond ik in mijn ondergoed in de kerk, dat leek me niet zo'n goed plan en mijn geld had ik allemaal al in die zak van de kerk gedaan. Ik kon alleen mijn slippers weggegeven. Dat heb ik ook gedaan. Het waren Ipanema's met bloemetjes en paarse en zilveren bandjes met diamantjes erop dus daar loopt nu een jongetje mee hihi.
Ik moest alleen nog wel een paar km terug lopen naar het huisje in het donker op slechte wegen maar ik werd goed begeleid door Ali, 1 van onze straatkinderen. Hij was zo lief, hij hield me helemaal vast en zei dat ik rustig moest lopen. Ik zei dat het wel ging en dat die kinderen altijd zo moeten lopen maar hij wilde er niets van weten haha. Het was natuurlijk al 22.00 uur geweest en normaal loop ik daar nooit buiten op dat tijdstip maar in de kerk zeiden ze al dat er 4000 kinderen op de straat leven in Kampala en nu zag ik er ook zoveel buiten. Overdag zie je ze niet echt maar nu waren ze allemaal op de straten en bijna de hele weg terug naar huis lagen er mensen op straat te slapen. Het was gewoon een hele rij. Echt heftig!
Aangekomen bij het huisje zaten er 2 ooms en Hamza (1 van de jongens). Allan was er niet. Dat is een kindje wat 2 weken geleden nieuw is gekomen. Ik had zaterdag die sloppenwijktour en die dag ervoor was er voor de andere groep een sloppenwijktour en toen is hij meegenomen. We zijn dus ongeoveer te gelijk 'aangekomen'. Ik had dus iets speciaals met hem en ik deed altijd een beetje extra mijn best met hem, ook om hem op zijn gemak te stellen maar nu was hij dus weg. Ze vermoedde dat hij weer terug is gegaan naar de sloppenwijk. Ik voelde me echt verschrikkelijk. Ik begreep het ook niet want hij leek zo gelukkig hier en die dag ervoor met gymnastiek riep die me bij elk ding wat hij deed om het te laten zien aan me en hij was zo trots op wat hij allemaal kon.
Oom Pascal zei hij dat de volgende morgen vroeg de sloppenwijk in zou gaan om hem te zoeken en dat hij me zal smssen maar ik hoorde de volgende morgen niks. Ik ben er naartoe gegaan want we zouden die dag naar een pretpark gaan. Hij zei dat hij was gaan kijken maar dat hij hem niet had gevonden.
We gingen naar het park en de jongens hadden er veel zin in! We namen een Matatu en daar aangekomen sprong iedereen gelijk in het zwembad. Het was een zwembad met een paar grote glijbanen. De rest van het park was een beetje droevig. We waren de enige mensen in het park en heel veel attracties waren kapot. Uiteindelijk kwamen er meer mensen maar iedereen boven de 12 jaar konden maar maar in twee attracties en de botsauto's. De rest was gesloten of voor kleinere kinderen.
Het was leuk maar ik was wel veel met mijn hoofd bij Allan. Ik bedacht me dat hij misschien terug zou komen en dat er niemand zou zijn. Ook voelde ik me nog niet helemaal super. Ik heb bijvoorbeeld 5 keer overgegeven in een schommelschip wat niks voorstelde. De kinderen hadden het gelukkig wel super naar hun zin en om 17.00 uur gingen we weer terug.
De volgende dag is vandaag :) Nog steeds voel ik me niet zo goed en ik wilde vanmorgen naar de baby's maar er was al zoveel hulp want er waren heel veel studenten die mee hielpen.
De mensen die daar werken vroegen waar ik gister was. Nu zijn ze echt superlief voor me en bedanken me elke keer voor wat ik allemaal doe. Er komen heel vaak alleen maar mensen kijken of meehelpen voor een dagje dus misschien dat ze daarom in het begin zo afstandelijk deden maar omdat ze dachten dat ik misschien ook zo'n persoon was.
Straks ga ik naar de jongens en naar de sloppenwijk. Ik zei dat ik nooit meer naar de sloppenwijk zal gaan maar zeg dus nooit nooit. Ik wil Allan gewoon vinden dus ik moet wel maar heb er al helemaal de zenuwen van.
Ik hoop dat het goed zal aflopen en dat Allan weer gewoon terug komt.