De reis is weer begonnen!! En hoe.. ?!?!

Haiiiii,

Hier een verslagje vanuit Afrika. Zondag ben ik vertrokken uit Jordanië. Nu zou ik dan toch eindelijk de reis gaan maken.
Om 8.00 ´s ochtends zou ik door iemand opgehaald worden die me naar Aqaba zou brengen. Om 11.00 uur ´s ochtends zou de boot namelijk vertrekken naar Nuweiba in Egypte. Van Petra naar Aqaba is het anderhalf uur rijden dus dan zou ik mooi op tijd zijn. Natuurlijk zijn Arabische tijden anders dan Nederlandse tijden dus al met al kwam ik om 12 uur in Aqaba aan omdat alles daar zo langzaam gaat en we toch weer veel later vertrokken. Nu nam ik de boot van 13.00 uur. Ik had eigenlijk twee uur van te voren aanwezig moeten zijn maar ik mocht nog mee.
Het was even wennen alleen reizen en op sommige momenten dacht ik dat ik gek werd. De mensen achter de balie spraken geen engels en ik werd van hot naar her gestuurd. De boot was wel relaxt en om 15.30 konden we de boot uit. Eenmaal uit de boot begon de chaos alweer. Er waren zoveel mensen en alle mensen hadden zoveel spullen, per persoon hadden ze hele wagens met spullen. Het leek wel alsof ik in India was beland. Ook moest ik bij aankomst ook nog van alles regelen en van balie naar balie maar uiteindelijk was dan alles geregeld.
De bus naar Cairo stond al klaar dus ik verwachtte elk moment naar Cairo te gaan. In Cairo had ik immers met Esther afgesproken. Esther was met het vliegtuig van Turkije naar Cairo gekomen.
Het duurde een hele tijd voordat de bus begon te rijden want ze wachtte tot de bus vol kwam te zitten. Om 17.00 uur vertrokken we dan eindelijk. Om 21.00 uur hadden we eindelijk eens een pauze en om 01.20 uur kwam ik dan eindelijk aan. De deuren van de bus gingen open en de chaos was weer begonnen. Heel erg veel taxi chauffeuren die stonden te trekken en te duwen. Ik nam een taxi en de chauffeur zei dat hij wist waar het hotel was. Ik had er niet veel vertrouwen in want ze zeggen altijd dat ze het weten maar ze weten het bijna nooit maar ik had geen andere keus. De taxichauffeur bleek het dus niet te weten. Na bijna een uur rond te hebben gereden en Esther een paar keer gebeld te hebben had hij het dus gevonden. Njah vanuit de taxi zag ik Esther buiten staan, hij was er alweer voorbij gereden maar we waren er.
We lagen in een gezamenlijke kamer met 2 andere meisjes. Esther en ik hadden veel te bespreken en te kletsen, om 3.30 uur vroeg één van de meisjes of het wat zachter mocht dus besloten we maar te gaan slapen.
De volgende dag hebben we Cairo een beetje verkend. De dag erna zijn we naar 3 plaatsen met piramiden geweest. Bij de eerste plaats hebben we een tocht gehad met kameel en paard. We hadden voor de kamelen gekozen maar die waren wel erg langzaam dus vroegen we later om paarden. De paarden zagen er alleen zo ontzettend mager uit en werden zo geslagen dat ik daar geen gebruik van wilde maken. Esther had een paard wat er wel aardig uit zag want ze wilde ook geen gebruik maken van zo´n mager beest en zo vertrokken we. Na de trip gingen we naar een winkel waar ze papyrus maakte en verkochten, daarna gingen we naar de andere plaats met een piramide. Vanuit de auto zag je de piramide ook goed dus we gingen er niet heen. Je kon er wel heen maar dan zag je niet meer dan nu en moest je wel weer bijna 10 euro betalen. Bij de derde plaats had je een piramide waar je in kon. Met een hele smalle steile trap kon je naar beneden. Het was zo’n lange trap, het leek wel of er geen einde aan kwam. Uiteindelijk kwamen we dus beneden aan en was er gewoon niks te zien. Nu konden we weer helemaal naar boven.
Na alle piramides gezien te hebben gingen we weer terug naar het hotel. De chauffeur reed en ineens kon hij de ‘downtown’ niet meer in. De weg was afgesloten. Nu moesten we helemaal omrijden en hopen dat die weg niet was afgesloten. Onderweg hoorde we allemaal mensen roepen. De chauffeur vertelde dat er demonstraties waren. Onderweg zagen we wat rookbommen en veel demonstranten en ME. Gelukkig was de andere weg nog wel open en hij bracht ons naar het hotel. Eenmaal in de kamer van het hotel hoorden we de demonstraties zo goed. Vanaf de balkon van de slaapkamer zagen we dan de weg was afgesloten voor het hotel en dat aan beide kanten heel erg veel ME stond. Na een tijdje kwamen de twee meisjes binnen die ook op de slaapkamer sliepen en vertelden dat ze er 2,5 uur bij hebben gestaan. Ze vertelden dat het echt een gekkenhuis was en dat politiebusjes op de mensen in reden.
Wij bleven nog even zitten maar gingen later ook kijken. Er waren een hoop demonstraties in Cairo en die wij zagen was niet heel erg groot maar toch wel indrukwekkend om te zien. Na een tijdje gingen we weer en liepen wat rond in de stad. Later kregen we honger en wilde opzoek naar iets te eten. We waren aan het zoeken en zagen nu een heel erg grote groep met demonstranten, we hadden alleen geen zin om te kijken.
Die dag erop hadden we een tour van 2 nachten naar de woestijn. De eerste dag zaten we van 10.00 uur tot 14.00 uur in de bus naar Bahariya toe. Dat ligt in de woestijn. We werden bij de bushalte opgehaald en onze tour zou beginnen, njah niet helemaal… onze gids moest eerst nog alle spullen ophalen (matrassen, dekens, kookstelletje enz. enz) daarna ging het nog heel langzaam en uiteindelijk reden we weg. Om een uur of 17.00 reed hij een stuk de zwarte woestijn in en daar stopten we heel even. Daarna reden we weer verder. Nu reden we naar de witte woestijn, dit was heel erg mooi om te zien. Na een stukkie stopten we en samen met 3 Oostenrijkse mensen en een tourgids vanuit een andere jeep zetten we een kamp op.
Na een tijdje gingen we eten. Tijdens het eten kwam er ineens een vos aangelopen. Echt heel apart. Wat Oostenrijkers en Esther gaven hem kip. Na het eten gingen we rond het kampvuur zitten.
Ik had er echt spijt van, van deze trip. In Jordanië ben ik ook al een paar keer de woestijn in geweest en daar was het allemaal veel echter als hier terwijl we er nu 100 euro voor betaalden voor een paar dagen. Ook vond ik het in Jordanië al niet leuk om in de woestijn te slapen en dan zouden we dat hier nu twee nachten doen. Was echt zonde eigenlijk.
Na een tijdje die avond kwamen er een groepje mensen van een andere jeep bij. Zij hadden hun kamp een paar meter verderop in de woestijn. Het waren 2 Engelse en 2 Egyptische jongens. Het was wel een stuk gezelliger nu.
Rond 23.30 uur gingen we slapen. Ik was heel bang voor de kou want de andere keren in Wadi Araba in Jordanie was het best koud geweest. Hier was het beter geregeld. Ik kreeg een slaapzak met daarop nog 3 dekens, dat was beter. De ondergrond was alleen keihard, net of we op tegels lagen maar het was iig wel warm.
De volgende morgen om 10.30 uur kregen we een uitgebreid ontbijt. Ik hoopte dat we deze dag wat meer zouden doen maar dat gebeurde niet. Er waren daar meer Jeeps met toeristen en onze gids ging steeds bij iedereen op visite. Het was echt niet leuk. Ook vertelde hij helemaal niks en als we iets vroegen gaf hij gewoon geen antwoord. Esther en ik hadden dan ook besloten om die nacht in een hotel te slapen in het dorpje Bahariya.
Die avond bracht hij ons naar het hotel. Na eventjes op de kamer gezeten te hebben wilden we opzoek naar een supermarkt voor wat brood en drinken, de supermarkt was 1 km verderop in het dorp. Wij met ons hotel lagen een beetje achteraf. We hadden onderweg naar het hotel al gezien dat het dorpje heel armoedig was en de weg naar het hotel toe waren allemaal hele smalle straatjes. We begonnen dus te lopen en in die smalle straatjes waren nu allemaal jongeren, je zag wat vuurtjes en heel erg veel motors. Het zag er echt als een achterbuurt uit. We voelden ons helemaal niet op ons gemak en toen er nog naar ons geroepen werd draaiden we ons om en begonnen snel terug te lopen naar het hotel. Dan maar geen drinken en brood.
De volgende ochtend werden we om 9.30 uur door de gids opgehaald en die bracht ons naar de bushalte. De straten en de mensen zagen er echt armoedig uit. Je zag overal motoren rijden, zelfs hele kleine kinderen die op en motor reden. Je zag ezels en paarden met karren al hadden we dat al wel in heel veel landen gezien, heel veel vrouwen met burka’s en mannen met sjaals op hun hoofd en jurken aan.
We hadden van te voren al besloten om die avond uit Cairo te vertrekken want het is zo’n drukke lawaaiige en hectische stad.
Om 10.00 uur gingen we weer met de bus terug naar Cairo omdat we die avond met een nachttrein naar Luxor zouden gaan. Om 15.00 uur kwamen we aan en van te voren werd gezegd dat iemand van het hotel ons zou opwachten. Deze persoon was er niet en na een half uur wachten hebben we zelf maar een taxi aangehouden.
De taxichauffeur kon engels praten en legde de situatie uit in Cairo, na een tijdje begon hij te huilen. Ik vond het echt heel erg zielig want het was niet normaal wat die chauffeur vertelde. Hij vertelde dat Egypte een rijk land was maar niet wist hoe ze het moesten regeren. Er waren te grote verschillen tussen arm/rijk, teveel werkeloosheid en de mensen in Egypte hadden geen rechten. Hij vertelde dat de overheid deed waar die zin in had. Dat politie soms mensen op pakten en de cel ingooien zonder reden, alleen om te laten zien dat de overheid alle macht heeft. Nu hadden ze bijvoorbeeld het hele internet en telefonie eruit gegooid. Niemand kon meer bellen of op internet, wij dus ook.. Die dag was het één en al demonstratie en iedereen sprak erover dat die dag een revolutie zou zijn. De weg naar de downtown was weer afgesloten en hij moest een andere route nemen. Het was echt ongelofelijk wat we zagen. Echt zo ontzettend veel demonstranten. Heel veel afval op de wegen, overal traangas, rookbommen en geen verkeer op de weg op een enkele auto na. Bijna iedereen was aan het demonstreren. De demonstranten sloopte alles wat van de politie was en probeerde de politie ook wat aan te doen. Het was een beetje gevaarlijk in de taxi want de demonstranten konden denken dat de taxichauffeur een man in burger zou zijn. De chauffeur toeterde daardoor de hele tijd op een speciale manier en stak zijn hand uit de auto met twee vingers in de lucht. Zo reden we door de stad, tussen de politie en de demonstranten door. We kwamen uiteindelijk bijna bij het hotel aan. De hele weg stond vol met demonstranten, 2 brandweerauto’s om de demonstranten nat te spuiten, een brandje en zo ontzettend veel traangas. Hij probeerde weer door de demonstranten heen te rijden maar het ging echt niet. Hij probeerde het echt voor ons maar mensen zeiden tegen hem dat het echt niet kon. We moesten nu dus gaan lopen door deze chaos heen. We stapten uit en het was verschrikkelijk die traangas. Mijn ogen, keel en mijn huid rond mijn lippen en neus deed zo zeer. 2 meisjes zouden ons helpen naar ons hotel toe. Ze hadden een auto dus wij stapten in. Nu konden we ineens wel door de demonstranten heen. Daarna konden ze ons niet meer helpen en moesten we toch weer lopen. Net voorbij de menigte demonstranten wilden we de auto uit stappen tot ineens de hele menigte onze kant uit kwam rennen. We trokken de deuren snel dicht en het meisje gaf plankgas. Na een tijdje stopten we weer en nu moesten we er echt uit. Het was gelukkig niet ver meer. Aangekomen bij het hotel waren de deuren op slot met een groot hangslot eraan. Gelukkig was het personeel het gebeuren van bovenaf uit het raam aan het volgen en kwamen ze de deur voor ons open doen. De straat voor het hotel was weer afgesloten en in de straat waren niet veel mensen.
We hadden het er met de mensen van de hostel over het gebeuren en ik ging even douchen.
Toen ik terug kwam vertelde Esther ineens dat de hele menigte de straat voor het hotel in kwam lopen. Mensen begonnen op straat te bidden en het leek erop dat een man van de ME te grazen was genomen want die liep mank.
Tussendoor zaten we in de kamer maar we liepen steeds naar het balkon om het gebeuren in de gaten te houden.
Na een tijdje ging Esther douchen. Ik hoorde even later weer een hoop herrie en geschreeuw en hadden de demonstranten een tank van de ME te pakken gekregen. Er zaten heel wat mensen op en er renden heel veel mensen achteraan.
De traangas was zo erg. Wij hadden er zelf op het balkon ook erg veel last van en de meeste demonstranten droegen mondkapjes. Mensen uit de woningen gooide allemaal zakjes met papier op de grond zodat de demonstranten zonder mondkapjes papier in hun neus konden stoppen en papier voor hun mond konden houden.
Om 22.00 uur die avond zou onze trein vertrekken. Esther en ik waren bang dat de treinen stil kwamen te liggen omdat alles in de stad gesloten was. Ook zaten we het niet zitten om helemaal naar het treinstation te moeten in die menigte. Om 21.00 gingen we toch maar want we hadden de tickets al betaald en we wilden zo snel mogelijk de stad uit. We gingen dus een uur van te voren want we moesten met al onze spullen door die hele toestanden. We waren een stukkie aan het lopen en toen zagen we een tank helemaal kapot en uitgebrand op de weg staan. Na ruim 100 meter gelopen te hebben vroegen we iemand de weg. Hij was echt heel erg aardig en stopte echt elke auto die langskwam. Auto nummer 5 wilde ons wel meenemen naar het station. We laadde de spullen in de auto en hij bracht ons bij het station. Daar aangekomen moesten we hele trappen op en nog een heel eind over een rotweg lopen met onze koffers. Gelukkig kregen we weer hulp. We waren op tijd en uiteindelijk vertrok de trein pas om 23.00 uur.
De volgende ochtend om een uur of 09.00 uur kwamen we aan in Luxor. We wisten dat er in het hele land demonstraties zouden zijn maar we hoopten toch echt dat het in Luxor wat minder zou zijn.
Bij het treinstation aangekomen kwam er een man naar ons toe. Hij was de eigenaar van een hotel en bij hem konden we slapen voor 70 E.L voor 2 personen. Omgerekend 10 euro voor 2 personen. Zoals op het kaartje zag het er erg goed uit en het was goedkoop. Zelf hadden we nog geen hotel gevonden omdat we geen internet hadden gehad om een hotel op te zoeken. We besloten te gaan kijken bij het hotel en het was een prima hotel. We zouden met zijn 2en op een kamer slapen.
Die dag gingen we wat rondlopen in Luxor. In het begin leek het ons wel een leuk stadje. Het zag er gezellig uit met de tempels en de drukke bazaars. Na een uurtje kwamen we er op terug. Het was net zoals Bahariya heel armoedig, veel arme mensen en arme kinderen. We werden gek van het getoeter en het verkeer en nog veel gekker van de mensen. Iedereen sprak ons aan, echt iedereen en dan zeggen ze geen één dingetje. Nee, ze lopen hele stukken met je mee en blijven tegen je aanpraten en ze hebben nogal doordringende stemmen dus met elkaar praten ging ook niet makkelijk meer.
We hadden die ochtend besloten hier 2 nachten te blijven maar aan het eind van de middag hadden we besloten de volgende dag in de middag te vertrekken naar de Rode zee. We hoopten dat het daar rustiger zou zijn.
Die dag liepen we dus veel rond maar het is echt heel armoedig, je hebt allemaal smalle vieze straatjes hier met overal kleine kinderen en weer die karren met ezels. Het is gewoon heel erg maar een paar keer is het gebeurd dat er een klein kind naar ons toekwam maar we waren dan gewoon op onze hoede want die kinderen leven al van kleins af aan op de straat en we vertrouwden ze gewoon niet.
Die middag gingen we naar de busstation om informatie te vragen. Op de terugweg hoorden we weer geschreeuw en we zagen een groep demonstranten. Hier begon het dus ook al maar het was nog niet een hele grote groep.
We liepen wat rond en gingen bij een restaurant wat drinken. Het was inmiddels ongeveer 17.00 uur. Ineens begon het geschreeuw weer en al het personeel en de mensen vlogen de straat op om te gaan kijken. Esther en ik bleven zitten. Na een tijdje werden we niet meer geholpen dus gingen we weer weg. We liepen de straat op en zagen dat het wel een heel erg grote menigte was geworden. Ze sloopten alles wat ze tegenkwamen en kwamen allemaal onze kant op rennen met zijn allen. Wij bleven gewoon staan maar die mensen bleven maar waarschuwen dat we weer bij het restaurant moesten gaan zitten omdat het zo gevaarlijk zou zijn. De rennende menigte renden allemaal net voor het restaurant de hoek om. Toch gingen we maar even zitten. Ze vertelden dat toeristen een goed doelwit zijn. Ik geloof dat ook wel want een paar dagen geleden had ik dat ook nog gelezen maar we voelden ons niet onveilig. Een Egyptische man vertelde ook nog dat die mensen pilletjes hebben geslikt en daardoor zo gek zijn geworden. Ik weet natuurlijk niet of dat ook waar is maar dit van vandaag was wel heel anders als wat er in Cairo gebeurde afgelopen dagen. De mensen die in Cairo demonstreerde deden het echt om een goede reden en wilde de politie pakken. De mensen van vandaag vonden het gewoon leuk om te rellen ofzo want ze sloopten echt alles wat ze tegenkwamen en dat sloeg nergens op. Ook deden er heel erg veel kinderen mee, zelfs kleine kinderen.
We wachten tot het rustiger werd en liepen de andere kant op, om om te lopen naar het hotel. In het hotel gingen we even wat eten en daarna wilden we nog even een rondje lopen buiten maar dat was niet zo’n goed idee want we werden weer zo lastig gevallen en er was geen toerist te zien dus we liepen snel weer terug naar het hotel.
We vertelden dat we de volgende dag wilden vertrekken, we wilden echt zo snel mogelijk weg hier.
Er werd verteld dat we de volgende dag met de bus konden vertrekken.
De volgende dag wilden we de bus nemen en een tempel bezoeken want de bus zou pas om 14.00 uur vertrekken. Die morgen werd ons verteld dat de bussen niet meer rijden maar dat ze ons en 3 Columbianen met een klein busje weg wilden brengen. Dat was ook goed.
We moesten wat dingetjes doen en daarna zouden we naar de tempel gaan. We waren net 1 seconden op straat en we werden alweer helemaal gek van de mensen. We deden wat we moesten doen en gingen toch niet meer naar de tempel. We hebben de rest van de ochtend op het dak gezeten van het hotel. Anderhalf uur voor vertrek hoorden we ineens dat we toch niet meer gingen. De wegen waren afgesloten en het was te gevaarlijk om met het busje naar Hurghada (dat was het plaatsje waar we heen wilden) te gaan. We baalden echt verschrikkelijk want we wilden echt zo graag weg uit het plaatsje. Ze vertelden ons dat we de volgende dag misschien konden vertrekken maar dat wisten ze niet zeker.
We besloten nog maar op het dak te blijven zitten en rond etenstijd gingen we naar een restaurantje. We kochten daar een fles wijn en op de terugweg gaven we twee paarden te eten want het was zo ongelofelijk om te zien. In dat stadje lopen ik weet niet hoeveel paarden met koetsen voor de toeristen maar die paarden zijn allemaal graatmager en we hadden wat brood over van het restaurant en ik had net wat brood gekocht dus gaven we ze wat. Daarna gingen ’t dak weer op van t hotel. Iets later kwam er een Nederlands stel bij ons zitten. Die middag hadden we ze ook al even gesproken. Dat was wel erg gezellig. Dit stelletje vertelden ons wel dat alle Nederlanders de volgende dag terug gehaald zouden worden. Zij zouden de volgende dag namelijk ook terug gaan naar Nederland. Wij zelf waren natuurlijk niet met het vliegtuig uit Nederland gekomen en wilden niet terug naar Nederland ook dus we hoopten echt dat we snel weg konden uit dit plaatsje en dat we dan de boot konden nemen naar Saoedi-Arabië.
Net voordat we naar bed gingen werd ons verteld dat we de volgende dag toch konden vertrekken!! Om 09.00 uur de volgende dag zouden we weggaan. We waren erg blij want we waren zo bang dat we een paar dagen vast zouden zitten daar.
De volgende dag liepen we de ontbijtzaal in van ons hotel. De twee Nederlandse mensen zaten er a en zeiden dat we echt even naar buiten moesten kijken. Het was echt heel vies, er lag een koeienhoofd en ingewanden op de straat. Ze vertelde dat er een pick-up langs kwam rijden en dat ze zo het koeienhoofd en de ingewanden uit de auto gooiden. Dat was dus een lekker uitzicht met ons ontbijtje.
Na het ontbijt vertrokken we en om een uur of 14.00 uur kwamen we aan bij ons hotel in Hurghanda. Onderweg hadden we interessante dingen gezien. Het eerste deel van de reis leek het wel alsof we in Thailand waren ofzo. Als we naar buiten keken zag je alleen maar groen. Allemaal plantages en palmbomen, donkere mensen met hoofddoeken en lange gewaden die in de plantages aan het werken waren. Allemaal ezels met karren. Het was wel indrukwekkend om te zien vooral omdat ik me dat helemaal niet bij Egypte had voorgesteld. De tweede deel van de reis reden we over een verharde weg door de woestijn. In het hotel aangekomen kregen we echt een supergrote kamer met elk een tweepersoonsbed.
Hurghanda ligt aan de kust dus die middag wilden we op het strand gaan liggen. Daar hadden we wel even behoefte aan na alle hectiek. Bij het strand aangekomen bleek dus dat we geld moesten betalen maar Esther had geen geld meer. Ik nog wel maar ook niet heel veel meer. Ook konden we geen geld pinnen want alle banken waren gesloten en de geldautomaten stonden allemaal uit ook ivm het hele gebeuren. We gingen dus maar even het stadje bekijken. Het was een leuk en gezellig stadje en we werden helemaal niet lastig gevallen. Het was zo’n verademing na de vorige twee steden. Op een gegeven moment aan het einde van de middag besloten we weer richting het hotel te lopen en toen zagen we ineens mensen bij de pinautomaten staan. De pinautomaten werkten sinds een paar minuten weer!! Dat was echt wel even geluk hebben want ze deden het al een paar dagen niet en nu begon mijn geld op te raken en Esthers geld was natuurlijk al op.
In dit plaatsje merkten we echt niks van de demonstraties gelukkig, het enige wat je hier wel veel ziet zijn tanken met militairen. Elke paar honderd meter staan ze opgesteld en dan staan ze echt met van die grote geweren waar je dan langs moet lopen. Is niet echt fijn want je moet voor de loop van het geweer langs maar we hebben niks te klagen als je ziet waar we eerst zaten.
’s Avonds gingen we ergens eten en weer het stadje in. Rond een uur of 20.00 gingen we weer naar het hotel toe. We waren beide een paar keer de kamer uit geweest maar onze hotelkamer had geen deurklink en we konden de deur alleen openen met de sleutel en één keer zat de sleutel aan de verkeerde kant van de deur dus we zaten opgesloten. Op de hoogste verdieping waar voor de rest niemand sliep. Die middag toen we de kamer kregen waren we al bang dat het zou gebeuren maar toen zei die jongen: ‘nee natuurlijk gaat dat niet gebeuren’ maar bij ons kan alles en nu dus ook.
Ik bonkte tegen de deur en schreeuwde of iemand ons kon helpen maar er kwam niemand. Toen bleerde ik maar uit het raam en iemand wilde net het hotel binnenkomen om te helpen tot er ineens een hoofd uit het raam onder mij naar buiten stak. Hij kwam naar boven en opende de deur. Zo nu waren we weer gered :P
De volgende dag gingen we naar het strand. We wilden de dag erna vertrekken dus we vroegen informatie om weg te kunnen. De boot vertrok niet en de bussen reden niet vanwege de omstandigheden. Nu zaten we dus weer hier vast en we wisten niet hoe lang het zou duren.
Vandaag zijn we dus maar weer naar het strand geweest, is ook geen straf maar we weten niet hoe lang het nog gaat duren voor we hier weg kunnen. Er is sinds vandaag gelukkig wel weer internet!!